Steeds meer bladmuziek vindt z'n ordner terug. Of vindt eindelijk een ordner. Ik ben bezig met ordenen. Al geruime tijd. Maar daar kwam danig de klad in omdat ik steeds zoveel te doen had, rende van koor naar zangles, van een zangles naar een cursus, van een cursus weer naar een workshop, en van daar weer naar het volgende koor. Zoiets. Regelmatig het gevoel dat het me over de schoenen liep. Voortdurend bezig al die ballen in de lucht te houden. M'n gezin ook nog wat aandacht te geven tussen de bedrijven door. Om over vriendinnen nog maar te zwijgen.
En mijn poging om te ordenen strandde jammerlijk tussen al deze activiteiten. Als ik de piano na een activiteit weer uit zijn hoes had gehaald, was ik al lang blij dat alles klaar stond voor de volgende les. Qua ordening deed ik alleen het hoogst noodzakelijke. Dus toen vorige week de laatste les gegeven was, kon ik beginnen met puin ruimen. Stapels muziek, stapels ideeën op losse briefjes, talloze aantekeningen ging ik door. En ik merkte hoe het steeds helderder werd in m'n hoofd. Hoe langzaam de herinneringen aan alle activiteiten van het afgelopen half jaar door m'n gedachten gingen, en hoe ik ongemerkt alles wat evalueerde.
Want sjonge wat heb ik een hoop beleefd het afgelopen jaar! Dirigente van de Daisy Bells geworden. Een paar mooie optredens met ze beleefd. Vooral die in de Van Mesdagkliniek was zeer bijzonder en memorabel. Mijn eigen koor gestart: Happy Voice Choir. Een ontzettende leuke, gemotiveerde en enthousiaste club mensen die nog steeds aangroeit, óók wat de mannensectie betreft! (want ja, ik zet in op een compleet koor, met volwaardige mannensectie, en ik weet zeker dat dat gaat lukken!) Verder was de workshop aan popkoor Mixed Melody ook superleuk om te doen, wat een enthousiasme en werklust!
Verder ben ik dit jaar begonnen met het geven van pro-deo zanglessen aan groepjes kinderen op de school van mijn zoon Dylan. Oh wat heeft dat ook een hoop energie gegenereerd! Wat een enthousiasme bij de kinderen! Weer heel anders dan werken met volwassenen, soms zijn ze niet in de hand te houden, maar altijd weer geniet ik van hun enorme inzet! En dan willen veel kinderen ook nog eens buiten school verder met de zanglessen! Hoe ik dat ga fixen, ik heb nog geen idee, maar dat komt vast! En dan een groepje moeders van school die ik een minicursus zingen gaf. Waanzinnig tof om te doen. Helemaal omdat we ook nog in het koor van de Martinikerk konden zingen! Een ander hoogtepunt werd gevormd door een workshopochtend aan een getrouwd stel. Hij zingt al jaren, en zij denkt dat ze niet kan zingen. Dácht! Want nu weet ze dat ze het absoluut kan. Prachtige formule ook, je vrouw een zangworkshop voor met z'n tweetjes cadeau doen. Het was een ontroerende en verrassende ochtend!
Al opruimend herinner ik me steeds meer dingen die ik beleefd heb wat werk betreft en begin ik te beseffen wat een zegen het is. Om het werk te doen wat ik doe. Om de mensen te ontmoeten die ik ontmoet. Om met de mensen te werken met wie ik werk. Ik ben blij dat ik heb kunnen doen wat ik heb gedaan. Ook al liep het me af en toe over de schoenen. Ook al kost het me een paar weken om alles in de vakantie weer bij te werken. Ook al was ik vorige week even dood en doodmoe. Het was gewoon super de moeite waard. Het opruimen, herinneren en verwerken van alles voelt bijna als een soort oudejaarsavond, een terugkijkmoment, maar dan midden in de zomer. Even een pas op de plaats. Even memoreren. Waar ben ik trots op, wat kan er beter, welke aspecten van mezelf heb ik verder ontwikkeld, wat ben ik aangegaan. wat heb ik ontweken. Wat heb ik laten liggen.
Want bovenstaande kan misschien de indruk wekken dat alles goed is gegaan of van een leien dakje. Maar dat is natuurlijk niet zo. Er zijn de nodige angsten overwonnen en strijden gestreden. En iets wat voor mij gigantisch mis ging, was mijn kleine optreden op 5 mei. Eindelijk, eindelijk had ik de moed gevat om met mijn eigen liedjes weer eens op te treden. Maar ondanks dat ik dit keer niet werd overmand door zenuwen, was het optreden verre van naar mijn zin. En stortte ik daarna compleet in door de teleurstelling en opgerakelde oude verdrieten. Ook het lesgeven aan de kinderen was op sommige momenten gewoon erg lastig omdat ik niet meer wist hoe ik ze moest krijgen waar ik ze hebben wou. In die zin zijn kinderen een pittige doelgroep: ze raakten al mijn triggers en vroegen mijn volledige aanwezigheid. Sjonge wat heb ik daar een hoop van geleerd dit afgelopen jaar! En wat dit jaar ook te weinig is gelukt: van Happy Voice laten horen op Facebook, bij netwerkbijeenkomsten, op Twitter, of via deze blog. Eens kijken of ik daar wat verandering in aan kan brengen.
Zo. Nog een paar onafgeronde zaken rond maken, en dan écht even vrij. Om daarna weer een nieuw Happy Voice seizoen op te starten. Ik ben benieuwd wat het nieuwe seizoen me brengt. Wat ik wel- en niet durf en wat er voor groei er in zit. Ik begin het nieuwe seizoen in elk geval met een workshop ZomerZing op 9 augustus. Zingen zoals je bedoeld bent. Zingen met je hart en met je ziel. Zingen omdat je graag zingen wil. Whatever. Ik ben er in elk geval om alles er uit te halen wat er in je zit. Omdat ik dat tof vind en omdat ik daar zin in heb! Doe je mee? Klik hier voor mee info.